aşkı kim kaybetmiş ki biz bulalım..
aşk tolere edebilmektir..bizimse tahammülsüzlüğümüzün sınırı yok.. aşk kendinden önce onu sevindirmektir..herşeyin bu kadar kolay yaşanıp tüketildiği bir zamanda bir çentik daha atmaktan başka ne işe yarıyor ki ilişkiler..adına ilişki bile denmeyecek kerameti kendinden menkul manasız temaslar..aşk her anlamda dokunabilmektir.. göstermelik paylaşımların, sadece teşhir etmiş olmak için teşhir edildiği,göstermelik mutluluklarla bezenmiş sanal dünyalarımızda kim yüreğimize gerçek anlamda el sürebilir ki..aşk paylaştıkça beslenmek demektir..sahip olduklarımız ne kadar gerçek ve ne kadar bizim ki paylaşabilelim..aşk sabredebilmektir..müdanasız olmanın meziyet sayıldığı,”ben güçlüyüm,ben ayaklarımın üstünde durabiliyorum” diye adeta bağırındığımız zamanlarda neye sabır gösterebildik ki..aşk yüzüne baktığında içinden birşeylerin ılık ılık aktığını hissetmektir..aşk o konuşurken onu izlediğinde yüzüne istemsiz gülümseme yerleşmesidir..hayatın her alanında sevgisizlikle bu denli yoğurulurken bu mümkün mü..aşk saftır..soma’da “çizmelerimi çıkarayım mı?”diye soran madencinin bende uyandırdığı duygudur aşk..aşk insana dair tüm duyguların birleşiminden oluşan bir iksirdir..”hassas” midelerimiz bu iksiri hazmedemez..
aşkı kim kaybetmiş ki biz bulalım..